WITAJCIE PO DRUGIEJ STRONIE...

Structure of Reason powstało. Nie znamy daty ani miejsca tego zdarzenia, ale pamiętamy doskonale, co mu towarzyszyło. Stało się to dokładnie w momencie, w którym emocje gotujące się w naszych głowach wylały się przez usta i palce. Zalały kartki papieru, instrumenty i mikrofony, sceny i ludzi,
którzy zaczęli tonąć razem z nami. Porwał nas ocean. Po kilku dniach bezwładnego dryfowania po morzach smutku i radości potężna fala wyrzuciła nas na nieznany brzeg. Ja obudziłem się pierwszy. Usta miałem pełne piasku, który, o dziwo, nie był twardy i ostry, lecz delikatny i słodki, rozpuszczał się niczym cukier.

– Michał! – trąciłem delikatnie przyjaciela. – Obudź się.
Michał otworzył oczy, wstał powoli i poprawił okulary.
– Gdzie… Gdzie jesteśmy? – zapytał. Odpowiedział mu wiatr, śpiewając wesołą melodię, ewidentnie w D-dur.
– Co to jest?
Nie wiedziałem, co się dzieje. Wszystko było w bardzo jaskrawych, soczystych kolorach. Drzewa w oddali mieniły się szkarłatem i purpurą, szczyty górujące nad lasem zdawały się ze złota i srebra, a dryfujące nisko obłoki oślepiały blaskiem pereł. Wszystko falowało i zmieniało barwy. Co jakiś czas na niebie jeden z perłowych obłoków eksplodował bezgłośnie krwawą czerwienią. Nie mogłem oderwać wzroku od tego niesamowitego krajobrazu, gdyż po każdym mrugnięciu okiem czułem, jak nowa fala inspiracji i chęci do życia zalewa mój umysł. Czas stanął w miejscu. Nie zauważyłem, że moi
towarzysze również odzyskali przytomność. Staliśmy bez ruchu przez wiele długich godzin, wpatrując się w przedziwny krajobraz, który dawno już zdążył zmienić kształt i kolor. Nasza wyobraźnia pulsowała jednym rytmem, a myśli wybuchały, chcąc wydostać się na wolność.
– Słuchajcie… – ciężko było mi wydusić z siebie słowo. Nikt mi nie odpowiedział. – Musimy im to
pokazać.
– Komu? – spytał Adrian.
– Wszystkim – odparłem.